ความทรงจำพิเศษเหล่านั้นจะไม่โผล่มาให้ใครเห็นพร่ำเพรื่อ แม้แต่กับตัวเอง มันถูกเราฝังอยู่ข้างใน..ลึกสุดใจของเรา ซุกซ่อนปกปิดปะปนอยู่กับคืนวันเก่าๆ เราไม่ต้องการรื้อฟื้นและไม่มีใครสามารถทำมัน เราป้องกันมันด้วยรหัสลับซับซ้อนท่ีเราเองแสร้งลืมเลือนมันไป และเมื่อผ่านพ้นคืนวันเนิ่นนาน เราก็คิดว่าได้ทำความทรงจำนั้นหล่นหายไปแล้วกับกาลเวลา

ตราบจนวันหน่ึง ในวันท่ีท้องฟ้าเป็นสีเทา ความเงียบเหงาซึมเซาโอบล้อมหัวใจเราไว้ ในคราวที่ฝนปรอย ส่งความชื้นให้อวลลอย รหัสลับซับซ้อนพลันถูกคลาย ความทรงจำท่ีถูกฝังไว้ลึกสุดใจก็เผยออกมาทักทาย