ปิโยะ นั้นมาจากคำว่า ปิยรส ที่แปลว่า ลูกอันเป็นที่รัก ผีตนนี้กำเนิดขึ้นจากดวงวิญญาณของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กใต้บ่อน้ำสะสมกันจนกลายเป็นผีพรายน้อย เพศชาย อายุ 2 ปี แต่ก่อนชาวบ้านเชื่อว่าบ่อน้ำภายในวัดมีผีพรายน้ำอาศัยอยู่ มักปรากฎตัวยามดึก ในบางวันก็ออกมาเล่นน้ำจนทำให้ชาวบ้านหวาดกลัว แต่ผีพรายน้อยตนนี้กลับเป็นมิตรต่อคนในหมู่บ้านมากๆ ลักษณะกายของผีพรายปิโยะไม่เหมือนผีพรายตนอื่น เพราะปิโยะเกิดในบ่อน้ำวัดไทยเก่าแก่ ดวงจิตที่สิงสถิตในสิ่งของวัตถุโบราณ ดอกบัว และปลาที่ผู้คนมาปล่อยทำทานได้รวมกลายเป็นร่างที่มีศรีษะกลมสีน้ำเงิน มียอดแหลมด้านบนลักษณะคล้ายเจดีย์ ครีบข้างหูสีเขียว ดวงตากลมโต ที่ต้นแขนสวมกำไลทองทั้ง สองข้าง ตรงหน้าอกมีลวดลายคล้ายกลีบดอกบัว มีหางเหมือนปลา และสะพายกระเป๋าย่ามสีน้ำเงิน ปิโยะชอบอยู่ในงานกิจกรรมรื่น เริง และต้องมีของอร่อยส่งกลิ่นหอมๆ ออกมา จะไปยืนอยู่หน้าร้านเอาเหรีญของตัวเองมาแลก ถ้าแม่ค้าพ่อค้าคนไหนมองเห็นก็จะนำอาหารมาแลกเปลี่ยน จนเวลาผ่านไปทุกคนในหมู่บ้านมีความเชื่อเรื่องภูติพรายมากขึ้นและได้พบกับปิโยะทุกเทศกาลสำคัญจนกลายเป็นลูกหลานของคนในหมู่บ้านไปในที่สุด ปีนี้สถานการณ์เงียบเหงาเพราะสถานการณ์ไวรัส covid-19 ชาวบ้านได้พบกระดาษปริศนาเป็นภาพวาดปิโยะกำลังออกเดินทางออกจากหมู่บ้านโดยรถไฟ สุดท้ายได้แต่หวังว่าคนที่เชื่อในการมีอยู่ของภูติน้อยตนนี้จะได้เจอปิโยะในเร็ววัน