มันคงจะง่ายกว่านี้หากผมอายุสักห้าขวบ ในวัยที่ยังไม่เข้าใจโลกและไม่มีความทรงจำมากพอให้หวงแหน และการเลี้ยงหมาสักตัวจะแทนที่ว่างในใจได้ทั้งหมด แต่ผมดันอายุสิบห้า ผมรู้จักโลกไม่มากแต่ก็นานพอ พอที่จะผูกพันกับสถานที่ที่เรียกว่า 'บ้าน' แม้จะมีความรู้สึกแปลกแยกเป็นครั้งคราว

ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กชายสามคน ถูกนิยามและนิยามตัวเองเป็นสิ่งแปลกปลอมปะปนอยู่ในเมืองเล็กๆ โอบล้อมด้วยสายลมอบอ้าวที่หอบสารพัดสิ่งมาด้วย กลิ่นดิน กลิ่นดอกพุดจาง เสียงกระดิ่งแว่วกังวาน และเมฆครึ้มที่จะกลั่นเป็นหยาดฝน ก่อนกลายเป็นพายุโหมกระหน่ำยาวนาน ไม่ว่าจะเป็นอื่นจากครอบครัว โหยหาการมีบ้านให้กลับ หรือพบอ้อมกอดให้รักแต่สุดท้ายทำมันหลุดมือ

นวนิยายเล่มนี้คือจดหมายรักแด่ทุกคำอธิษฐานของ 'คนนอก' ที่ขอเพียงให้ได้เข้าไปอยู่ในวงในสักวงที่เป็นของตัวเอง